മുചുകുന്ദവൃത്താന്തം (കൃഷ്ണകാവ്യാർച്ചന.14 )

സുന്ദരം നീലശ്യാമളഗാത്രം, 

വസനം പീതവർണ്ണാപൂരം.    

ശ്രീവത്സാങ്കിതവക്ഷസ്ഥലം 

കൗസ്തുഭരത്‌നാലങ്കൃതകന്ധരം, 

ബലഭൃത്ചതുർഭുജം ദീർഘം,

നവപങ്കജാരുണവർണ്ണാഭനേത്രം,

സദാ പ്രസന്നം, സുസ്മേരവദനം 

ഉദ്ഭാസിതശ്രീഗണ്ഡസ്ഥലം,  

മകരകുണ്ഡലാലങ്കൃതകർണ്ണം, 

ഉത്‍ഥിതചന്ദ്രവത്  ശോഭിതം! 

ഇത്ഥം  കൃഷ്ണമോഹനഗാത്രം

പരമമോക്ഷപ്രാപ്തം! 

"കൃഷ്ണൻ താനിവൻ മറ്റാരുവാൻ

മോഹനനേത്രൻ,വനമാലാധരി?!

അന്നു നാരദശ്രേഷ്ഠൻ പറഞ്ഞപോൽ 

സുന്ദരരൂപൻതന്നെയിവൻ  നിജം !

ദർശിച്ചിങ്ങനെ മുന്നിലോടും 

മുകുന്ദനെ  യവനനൻ സസംഭ്രമം.

കാലയവനനവൻ  യവനകുല-

സൈന്യാധിപൻ യാദവർക്കവനരി. 

ആയുധമേതുമില്ലെന്നു കാണ്മൂ, 

കാൽനടയായ് പ്പോകുന്നിവ-

നവനുടെ പിമ്പേ പോയിടാം, 

നിരായുധനവനോടു ചെയ്തിടാം  

ഞാനും യുദ്ധമായുധം വിനാ."

ഇത്തരം ചിന്തിച്ചു യവനനും  

പിന്തുടർന്നുവാ  മായക്കണ്ണനെ! 

ദുർഗ്രാഹ്യൻ കണ്ണനചഞ്ചലഭക്തി-

യാർന്നൊരു ഗോപികൾക്കും!! 

കിട്ടുമിപ്പോൾ കൈപ്പിടിയി-

ലെന്നു,മില്ലകന്നുപോയെന്നും

തോന്നുമാറങ്ങനെ യവനനെ

സരസം വിളയാടിയും മുദാ  

നയിച്ചുവാ വനമാലി ലീലയാ   

ദൂരെയൊരു ഗിരിഗഹ്വരേ. 

"ഹേ, കൃഷ്ണ!  യദുകുലോത്തമൻ നീ- 

യെന്നു കേട്ടേൻ ഞാൻ, കഷ്ടം! 

ഉചിതമല്ലീവിധം ഭയന്നോടുന്നവ-

നെങ്ങനെ വീരനായ് വരും ?"

ചൊന്നു, പരിഹാസമൊ-

ടനുധാവനം ചെയ്തുമരികി-

ലെത്താനാഞ്ഞുമാ  യവനൻ.

കണ്ടു മാധവനാ ഗുഹതന്നിലു-

ണ്ടുറങ്ങുന്നു മറ്റൊരുത്തൻ, 

മുചുകുന്ദനിവനിക്ഷ്വാകുവംശജൻ,  

മഹാൻ, സത്യവ്രതനിന്ദ്രരക്ഷകൻ. 

"ഒന്നിലുമാശയില്ലാതായ്, ഇനി-

യുറങ്ങണം, ശല്യം വിനാ." 

നല്കിയവനു വരം ദേവകൾ,

"ഉറങ്ങുകയിച്ഛപോലതിനു- 

ഭംഗമാകുവോർ  ഭസ്മമായിടും."

അന്നുതൊട്ടിവനിങ്ങുറക്കമാ- 

ണഹങ്കാരമൊഴിഞ്ഞാത്മ-

സായൂജ്യമെത്തുവാൻ.

മറഞ്ഞിടാമിനി യവന-

നിങ്ങെത്തും മുമ്പേ- 

യവനുടെ ചരമഗതി-

യാഗതമായതാർക്കു തടയാം?!

പിറകെയെത്തി യവനൻ 

ഭഗവാനെത്തേടി,"ഓടിച്ചെന്നെ- 

ക്കൊണ്ടുവന്നേനിത്രയിട-

മെന്നിട്ടുറങ്ങയോ ഹ! യാദവ!"  

കൃഷ്ണനവനെന്നു നിനച്ചൊരു   

തട്ടു നൽകിയുണർത്തി- 

യറിയാതെ തൻ മൃത്യുവെ!

ഭംഗം വന്നിതു നിദ്രയ്ക്കു-

ണർന്നുപോയ് മുചുകുന്ദൻ.

മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നു യവന-

"നിവനെ ഭസ്മമാക്കുവേനഹം"

സ്വനേത്രാഗ്നിയിൽ  ദഹിപ്പിച്ചു- 

ടനാ മുചുകുന്ദൻ യവനനെ!