പാദസ്പർശം ക്ഷമസ്വമേ

വാനത്തിൻ തുണ്ടൊന്നു കാണാൻ കൊതിച്ചു ഞാ-

നെൻ മട്ടുപ്പാവിലണയേ 

അതിരറ്റ കാഴ്ചകളൊട്ടു നിറം കെട്ട 

തകരത്തകിടാൽ മറയെ, 

ഒരുനാളിലാകാശമൂർന്നു കിടന്നൊരെ-

ന്നാലയ മേലാപ്പെവിടെ ?

വീടായ വീടുകളെല്ലാം തകിടിന്റെ 

കൂരയ്ക്കു കീഴേയൊളിച്ചോ?

നാടും നഗരവുമാകെ തകരത്തിൻ 

ചേലെഴാ മേല്ക്കൂര പൊങ്ങെ 

വാനത്തിൻ ചീന്തൊന്നു കാണുവാനുള്ളൊരു

മോഹമടക്കി ഞാൻ നിൽപൂ .

വീടിന്റെ മുറ്റത്തൊരു കൊച്ചു മണ്‍കൂന 

കൊണ്ടു കളിവീട് കെട്ടാൻ 

ഓടിയണഞ്ഞ ഞാനൊരു ചെറു മണ്‍തരി  

കാണാതെ തേടി നടപ്പൂ... 

ഭൂമി തൻ വായ്‌ മൂടിക്കെട്ടിയടച്ച പോ- 

ലോടുകൾ  പാകിയ മുറ്റം

ഭൂമിയ്ക്കുദക ക്രിയയ്ക്കെങ്കിലും തുള്ളി 

നീരോടിടാത്ത പാഴ് മുറ്റം. 

  

മണ്ണിൽ പതിഞ്ഞ കാൽ പാടുകൾ കണ്ടു 

വളർന്നേ  വിനയമുറയ്ക്കൂ,     

പാദങ്ങളൂന്നാനിടം തന്ന ഭൂമിയെ 

കുമ്പിടുന്നോനേ  വിളങ്ങൂ.      

മണ്ണിൽ ചവിട്ടി നടക്കുവാനാകാത്ത  

ബാല്യങ്ങളെന്തറിഞ്ഞീടാൻ 

അമ്മ തൻ നെഞ്ചിൻ തുടിപ്പും 

പിടയുമാ നാവു വരളുന്ന വേവും!

ആരെ ഭയപ്പെട്ടു തങ്ങളിൽ തന്നെ 

യൊളിച്ചു പാർത്തീടുന്നു മർത്ത്യൻ?

തന്നിഷ്ടമാകുന്ന മാളങ്ങളിൽത്തൻറെ 

പട്ടട തീർക്കും മനുഷ്യൻ!  

മർത്യനായ് വന്നു ജനിച്ചിതു ഞാനുമെൻ 

സ്വാർത്ഥത തിങ്ങുമീ പൊത്തിൽ, 

പ്രകൃതിയെ തോൽപ്പിച്ചു ജീവിച്ചിടാനുള്ള   

ത്വര മൂത്തു ഞാൻ നവ മർത്യൻ.