നീലപാദദീക്ഷ

 

വൃന്ദാവനത്തിലെ പൊൻപുലരി 

കണ്ടെൻ മനം മയിലായിളകി, 

ഗോരോചനത്തിൻ്റെ ഹൃദ്യഗന്ധം 

ചോരുന്ന കാറ്റുമ്മ വച്ച നേരം 

ഏകാകിയായിമ പൂട്ടി മെല്ലെ 

ചുണ്ടിൽ  ഹരേകൃഷ്‌ണമന്ത്രമോടെ  

ശാന്തമായേകാഗ്രചിത്തമോടെ 

ഗോവിന്ദരൂപം നിനച്ചിരുന്നേൻ, 

കണ്ടേനൊരു മാത്ര മിന്നൽ പോലെ 

മാധവാ, നിൻ വാമപാദപദ്‌മം!

നീലാരവിന്ദദലാംഗുലികൾ , 

ചിപ്പിത്തിളക്കമോലും നഖങ്ങൾ,

മേലെ നീലാംബരചാരുവർണ്ണം, 

പാടലമാം കാലടിപ്രഭയും...!

കണ്ടുകൊതിതീർന്നതില്ല, മാഞ്ഞേൻ 

ചിത്തേ തെളിഞ്ഞ നിൻ ദിവ്യപാദം!

നിൻ രമണീയത്രിഭംഗരൂപം

നിത്യവുമുള്ളിൽത്തെളിഞ്ഞുകാണാൻ  

കൃഷ്ണാ! ഹരേ! സച്ചിദാനന്ദമേ!

നിൻ ചരണാഗതിയ്ക്കായണഞ്ഞേൻ!