ബാല്യം

ഇന്നലെ:

വീടിന്‍ തൊടിയിലെ
പൂവിലും പുല്ലിലും
പാറിനടക്കുന്നു ബാല്യം,

മുത്തുകള്‍പോലങ്ങു
കോര്‍ത്തുവച്ചീടുന്നു
നേരിട്ടുകണ്ടതും കേട്ടതു-
മപ്പുറം അമ്മൂമ്മ ചൊന്നതും ചേലില്‍;


കാലം കഴിയവേ
ജീവിതമാര്‍ത്തങ്ങു 
വന്നാലുമന്നവന്‍ ശക്തന്‍,
നേരിട്ടുനിന്നിടാന്‍ പ്രാപ്തന്‍!

ഇന്ന്:

ഫ്ലാറ്റിന്‍റെ മൂലയില്‍
വച്ചോരു പെട്ടിയില്‍
പെട്ടുകിടക്കുന്നു ബാല്യം
പെട്ടിതന്നുള്ളിലെ
ലോകത്തിന്നപ്പുറം
ലോകമില്ലാത്തൊരു ബാല്യം
ലോകത്തെയാകവേ
പെട്ടിയിലാക്കി നാം
കുട്ടിയ്ക്കു നീട്ടിയ  നാളില്‍ ‍
കാണരുതാത്തതും
കേള്‍ക്കരുതാത്തതു-
മെല്ലാമറിഞ്ഞു വളര്‍ന്നു,
അവനുണ്മയെപ്പുല്‍കാന്‍ മറന്നു;

എല്ലാമറിയുന്ന നാട്യം
താനൊരു കുട്ടിയേയല്ലെന്ന  ഭാവം!
ലോകവിവരത്തില്‍ മുന്‍പന്‍,

ശാസ്ത്രഗണിതത്തില്‍  വന്‍പന്‍!

കാലം കഴിയവേ
ജീവിതം വന്നങ്ങു
മുന്നില്‍ നിന്നപ്പോള്‍ വലഞ്ഞു,
പെട്ടിയില്‍ക്കാഴ്ചകള്‍
കാണുന്നപോലത്ര
സാദ്ധ്യമല്ലീയുള്ള  ലോകം,
കൈവിരല്‍ത്തുമ്പാല്‍
നിയന്ത്രിതമായൊരു

കട്ടയാല്‍ ജീവിതം തീര്‍ക്കാ-
നാവില്ലിതാര്‍ക്കു മെന്നോര്‍ക്ക!
പെട്ടിതന്നുള്ളില്‍
കുരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന
ബാല്യം പുറത്തെടുത്തീടാം
പെട്ടിയില്‍ നിന്നു
പുറത്തു കടന്നൊരീ
നേരായ ജീവിതം കാണാം!

ആശയ ദാരിദ്ര്യം

കവിത വരും വരുമെന്ന്

കാത്തിരുന്നു മടുത്തു.


ബ്ലോഗിലിടാനാണെന്നു

പറഞ്ഞുനോക്കി,

വക വച്ചതേയില്ല .


കവിയരങ്ങില്‍ ചൊല്ലാനാണെന്നു

കെഞ്ചി,

പരിഹസിച്ചു തള്ളി.


ബുദ്ധിജീവി ചമയാനാണെന്നു സമ്മതിച്ചു,

ബുദ്ധിയുണ്ടായിട്ടു വേണ്ടേ എന്ന ഭാവം!


ഞെക്കി പഴുപ്പിച്ചു നോക്കി,

ഉള്ള കാമ്പ് കൂടി

നാശമായത് മിച്ചം....


കാമ്പില്ലാത്ത കവിതയെഴുതാന്‍

കമ്പമില്ലാത്തത്‌ കൊണ്ട്

തല്‍ക്കാലം അടങ്ങിയൊതുങ്ങിയിരിക്കാം.