എഴുതാതെ വയ്യ!

നെഞ്ചുപൊള്ളുന്നുവെൻ  കുഞ്ഞുപൈതങ്ങളേ 
നിങ്ങൾതൻ നല്ലിളം കൺകൾ കാൺകേ 

പിഞ്ചിളംപ്രായത്തിൽ കാണാനരുതാത്ത 

കാഴ്ചകളെത്രമേൽ  കാണ്മൂ നിങ്ങൾ? 

പൂക്കളെക്കണ്ടും പറവയെക്കണ്ടുമുൽ-

ത്സാഹം തുടിക്കേണ്ട കൺകളിപ്പോൾ

കാണുന്നു കാലമാകും മുൻപ്, കാമനും 

കണ്ണുപൊട്ടും രതിവൈകൃതങ്ങൾ... 

തുമ്പിച്ചിറകിൻറെ ചാരുത കാണവേ 

കൊഞ്ചിച്ചിരിക്കേണ്ട കുഞ്ഞുമക്കൾ 

തമ്മിലടക്കം പറഞ്ഞുചിരിക്കുന്ന-

തെന്തെന്നു നെഞ്ചുനടുങ്ങിടുന്നു! 

മുത്തുപൊഴിയേണ്ടനാക്കിൽ നിന്നശ്ലീല-

ധോരണി തന്നെയുയർന്നിടുന്നു 

പാകമാകാതെ പഴുത്തും പുഴുക്കുത്ത-

ലേറ്റുമീ ബാല്യം നശിച്ചിടുന്നു. 

കാണാമറയത്തിരുന്നാലുമെപ്പൊഴും 

സ്നേഹമാം കാണാച്ചരടു കൊണ്ടേ, 

കെട്ടറ്റുപോകാതെ കാത്തു പണ്ടമ്മമാർ 

മക്കൾക്ക് നേർവഴിത്താരയായി 

നേരമില്ലാർക്കുമിന്നാരെയും നേരായ 

മാർഗ്ഗത്തിലൂടെ നയിച്ചിടുവാൻ,
'ആപ്പു'കളല്ലോ നയിക്കുന്നുലകിനെ

 ആപത്തിലേക്കുള്ള പാതയെങ്ങും.  

ആഘോഷമിന്നെങ്ങുമാരവമാണെന്നു-

മാർഭാടജീവിതം തന്നെയെങ്ങും, 

ആയതിനായ് ധനം പോരഞ്ഞുമക്കളി-

ന്നമ്മയെക്കൊല്ലാൻ മടിച്ചിടാതായ്‌.

എന്തുണ്ട് പോംവഴിയെന്നു തിരിയാഞ്ഞു 

വേവുന്ന നെഞ്ചിലെ തീയണയ്ക്കാൻ,

മക്കൾക്ക് നല്ലതുതോന്നുവാനെന്നെന്നു-

മമ്മതന്നുൾക്കണ്ണ് കാവൽ വേണം.

അമ്മതന്നുൾകണ്ണ് കൂട്ട്  വേണം.
അമ്മതന്നുൾക്കണ്ണ് തന്നെ വേണം!